Do wyzwolonego 3-go marca 1945 roku Miastka, zaczęła napływać ludność polska z różnych stron kraju. Wraz z osadnikami do miasta napływało dużo dzieci i młodzieży.
Powstawały pierwsze organy władzy i administracji, dla których problemy oświaty i nadrabiania w szybkim tempie straconego przez młodzież czasu stały się ważnym zadaniem.
Pracę rozpoczęła grupa operacyjna Ministerstwa Oświaty na okręg zachodni. Organizację pierwszych szkół w powiecie miasteckim rozpoczął przysłany w maju 1945 roku inspektor Bronisław Pietruszka.
Miastko przedstawiało smutny obraz, środkowa część miasta spalona. Zniszczone urządzenia użyteczności publicznej, porozrywane były linie elektryczne, zburzona wieża wodociągowa. Nie działała łączność telefoniczna, zdewastowane były linie kolejowe.
Zniszczone działaniami wojennymi miasto na potrzeby szkoły było w stanie oddać jeden budynek bardzo niefunkcjonalny, przy ulicy Adama Mickiewicza – budynek po byłej niemieckiej szkole rolniczej (obecnie Zespół Szkół Ogólnokształcących). W okresie od marca do września 1945r. główną uwagę zwrócono na pozyskanie odpowiedniej kadry oraz zabezpieczenie i przygotowanie obiektu do rozpoczęcie nowego roku szkolnego.
Pierwszy kierownik szkoły Władysław Glapa zastał ją w opłakanym stanie, bez szyb, z otworem po pocisku w ścianie, bez ogrzewania. Pierwsi nauczyciele znosili kawałki szyb i wstawiali je w ramy okienne. Na miarę możliwości wyposażono szkołę w niezbędny sprzęt i pomoce naukowe.
We wrześniu 1945 r. pracę w Szkole Podstawowej nr 1 podjęło 5 nauczycieli: Władysław Glapa (kierownik), Paweł Gajdzica, Barbara Skiba, Barbara Gajdziczanka, Jadwiga Winiorz, a od 1-go grudnia Michał Plata.
Pierwsze po wojnie uruchomienie szkoły nastąpiło 10 września 1945r. Tego dnia do szkoły przybyło 12 dzieci, głównie starszych roczników. W roku 1945 szkoła miała 67 uczniów w klasach I-VI. Dzieci te nie miały podręczników ani przyborów szkolnych. Część podręczników dostarczyła pierwsza nauczycielka Barbara Skiba, która przywiozła je z okolic Chojnic, gdzie były zakopane. Były to podręczniki , z których uczyła dzieci w czasie okupacji.
Dodatkowym utrudnieniem był brak programów nauczania. W październiku 1945 r. powołano Komitet Rodzicielski, który wspomagał szkołę w przezwyciężaniu trudności. Podczas pierwszej zimy do klas wstawiono żelazne piece , a rury dumne wystawiano oknami.
Trudna sytuacja lokalowa zmusiła władze miasta do szybkiego remontu i adaptacji dla potrzeb szkoły, budynku przy ul. Bolesława Chrobrego. Budynek ten wybudowany był w roku 1905. Władze szkolne objęły go w posiadanie 10 lipca 1946r. , po opuszczeniu go przez wojska radzieckie.
Sytuacja materialna szkoły, nauczycieli i uczniów była trudna. Pomocą szkole służyło społeczeństwo i zakłady pracy, w wykonywaniu prac remontowych jak również w formie świadczeń finansowych.
W roku szkolnym 1947/48 kierownictwo szkoły objął Jan Kałuski. 1 września 1949r. z polecenia Kuratorium Okręgu Szkolnego Szczecińskiego dokonano przekształcenia szkoły podstawowej i miejscowego gimnazjum w szkołę ogólnokształcącą 11-letnią. We wrześniu 1951 roku wyodrębniono z 11-letniej szkoły klasy podstawowe i założono szkołę podstawową, która zajęła parter w obecnym budynku.
Bardzo przydatne w pracy szkoły były książki zgromadzone w księgozbiorze szkolnym mieszczące się w jednej szafie (1949/49-220 książek). Pierwsze książki to dary od rodziców i oficjalne przydziały od władz oświatowych. W 1952 roku w szkole wydzielono pomieszczenia na gabinet lekarski, który zapewniał opiekę medyczną. W roku 1956 utworzono świetlicę oraz stołówkę. Od tego też roku prowadzone jest dożywianie dla dzieci. We wrześniu 1957 r. szkoła przejmuje cały budynek. Sytuacja lokalowa szkoły ulega poprawie, ale nie na długo, gdyż liczba uczniów bardzo szybko wzrastała.
Władze oświatowe podjęły decyzję o utworzeniu drugiej szkoły podstawowej w 1962 roku. Nie zmieniło to jednak sytuacji, gdyż obie szkoły znajdowały się w tym samym budynku.
Rok 1963/64 przedstawiał się jeszcze gorzej, ponieważ oprócz dwóch szkół podstawowych, mieściła się Zasadnicza Szkoła Zawodowa (skórzana i metalowa), Technikum skórzane i Podstawowa Wieczorowa dla pracujących.
Sytuację poprawiło oddanie do użytku w styczniu 1964 r. nowej szkoły Nr 2 pomnik Tysiąclecia.
W roku 1964/65 w szkole zaczęto stosować zasady współczesnej pedagogiki, przechodząc na system gabinetów przedmiotowych i klasopracowni.
Sytuacja lokalowa szkoły w latach 1964/65 była dobra. Na mocy Zarządzenia Ministra Oświaty z dnia 26 marca 1966 r. tutejsza placówka stała się 8-klasową.
W tym czasie w szkole dwukrotnie zmieniono kierownictwo.
W 1970 r. ze względu na zły stan budynku przystąpiono do remontu szkoły. Odnowiono sale lekcyjne, hole, salę gimnastyczną, dobudowano sanitariaty, wyremontowano dach i kotłownię. W czasie remontu uczniowie klas VI-VII uczyli się w Szkole Podstawowej nr 2 do 1972 r.
Sytuacja uległa poprawie po przeniesieniu Zasadniczej Szkoły Zawodowej w 1972 r.
Ważnym dniem w historii szkoły był 16 maj 1972 r. Tego dnia nadano szkole imię Mikołaja Kopernika i wręczono uczniom sztandar ufundowany przez Zakład Opiekuńczy i rodziców.
Na przestrzeni lat 1972-1985 systematycznie dokonywano zakupów sprzętu technicznego i audiowizualnego, który w znacznym stopniu ułatwiał pracę nauczycielom. Zakupu pierwszego telewizora dokonano w roku 1974. Generalny remont przeprowadzono w 1984-1985 roku. Zmodernizowano stołówkę, wyremontowano centralne ogrzewanie oraz przeprowadzono remont główny dachu.